Cottica, Eens varen op een andere rivier

Plantage Johanna en Margaretha

De Cottica, weer eens een andere rivier, in het begin net zo pruttig, maar gewoon weer anders.

Geen grote huizen, roestige schepen, fabriekspanden etc langs de oever verdeeld,  maar alleen af en toe een Maron's dorpjes, een hutje, restanten van een plantage en verder alleen maar mangrove bomen!

We gaan de Commewijnse rivier op die zich later splitst in de Commewijnse en de Cottica rivier. Deze rivier staat bekend als de smalste en de diepste rivier in Suriname.

Wij gaan samen met de Antares Crew en Huib en Maaike van de Madeleine verder over de Cottica rivier, zo'n 170 km stroomopwaarts varen.

Het is nogal een lang verhaal geworden omdat het vele indrukken op ons heeft gemaakt, dus nu eens  een verhaal van dag tot dag, en daarom hebben we deze keer maar besloten om het in tweeën te plaatsen. Wees niet bevreesd we gaan niet zo uitgebreid verder met schrijven.
Maar voor dit tochtje leek het  ons wel eens leuk!

varend de kreek in naar Aliance

Bij de eerste geplande ankerstop achter fort Amsterdam werd besloten om door te varen want daar ankeren was geen optie vanwege de golven, er stond nogal een dikke bries en de stroom er tegenin maakte het niet bepaald aantrekkelijk.

Er werd besloten om door te varen naar de Plantage Aliance.

Een paar uurtjes verder kwamen we daar aan en sloegen de kreek in.

met de spiegels naar  elkaar toe

En voeren we even later door een smalle maar diepe kreek een totaal stiltegebied in. Er was een steiger, maar de volgende ochtend zou de postboot komen en die ligt daar aan, en besloten we maar op anker te gaan in de kreek, ook het verval is nogal flink en gezien de conditionele toestand van de steiger een strak plan.

Alles in de muggenhorren en de klamboe

De Madeleine ging aan twee ankers, de Antares en wij gingen met de konten naar elkaar toe en met elk zijn anker vooruit.. Even wat klungelen, want dit doe je niet elke dag, maar uiteindelijk lagen we uitstekend. Wel hebben gelijk het hele schip in de muggenhorren gezet, en zelfs de klamboe in de kuip opgehangen..  want je werd letterlijk opgevreten door de muggen.

Na een gezellige palaver bij de Madeleine aan boord werd besloten om de volgende dag verder te varen en hier op de terugreis weer langs te komen.

Plantage Brunswijk onderweg
met nesten van de wever vogel

Maar dan even voor langer om naar het verderop gelegen Bakki te gaan en naar de warappakreek wat een mooi gebied zou moeten zijn met veel natuur.

We zouden wel verder moeten met de dinghy, want we liggen een 150 meter verwijderd van stroomkabels die over de kreek hangen! En.. er is dan geen postboot want die komt alleen op vrijdag en zondag, dus alle ruimte om te ankeren.

De volgende ochtend voeren we rond 10 uur de kreek uit, in de vroege ochtend hadden we de achterkajuit al weer helemaal leeg gehaald om bij de computer van de stuurautomaat te komen..

(Gisteren met wegvaren deed hij het niet.. En misschien was er een zekering stuk?

Maar helaas dat was niet het geval en moeten we verder zoeken..)

We hadden stroom tegen, en dat veranderde tegen verwachting ook niet.

Een prachtige natuur onderweg

De vloedstroom had, na gelang we verder de rivier opgingen een heel andere invloed, en verrassend verschil in de tijd!

Het eerste plan voor een overnachting was de Perica rivier, daar aangekomen besloten we toch maar door te gaan naar de Koopmans kreek een 3 uurtjes verder varen, stroom mee dus we gingen snel. De perica rivier misschien op de terugweg?

zie de mast tussen de bomen

Het water werd ondertussen ook veel schoner om te zien, en ging meer op de colakreek lijken. Ook was er een zeer variërende groei van vele boomsoorten langs de oevers, met af en toe overvliegende papegaaien! al met al een lange maar wel zeer mooie tocht. Onze gedachte is dat de geraamde 4-5 dagen vermoedelijk wel ruim overschreden  gaan worden.

Om 5 uur in de middag bereikten we de kreek en voeren we langzaam naar onze ankerplek.. (05.48.775 N 054.28.842 W)  

 moet maar voor een nachie.. sterk zat!

Na wat wikken en wegen besloten we het anker aan de ene kant van de kreek te gooien en met de spiegel vastgeknoopt aan een boompje, eigenlijk meer een flinke plant op de kant.

We lagen hier prinsheerlijk.. tussen de palmen midden in de natuur.

Ook kwamen we op het idee om ons visnetje maar even neer te zetten voor de nacht.

Je weet maar nooit, al roeiend leek ik een leuk plekje te zien om het aan vast te knopen, tot ik die ene tak pakte, en er een complete aanval van insecten op mij werd ingezet..

Ik kreeg verschillende steken te pakken en voelden aan als bijen of wespen steken!

we blijven er mee besmet

Alle insecten afslaand heel snel weg van dat plekje. Ik had nog nooit zulke agressieve insecten meegemaakt, ze hadden mij lekker te pakken en deed behoorlijk pijn.

AAN DE GROND.

Uiteindelijk het netje gevierd vastgeknoopt achterop de boot, ben benieuwd morgen..

Na het eten nog lekker nagenieten van de mooie avond, heldere sterren, oerwoud geluiden en rondvliegende vuurvliegjes.. wat is het hier mooi!

Tot dat het tij draaide!!! En daardoor het eigenlijk te kort gevierde anker ging krabben!

En we daardoor aan de grond kwamen te zitten, we lagen met de achterkant tegen de kant en de hele skeg en roer waren diep de grond in gezakt.... het mooie kreekje werd nu een kreekje met problemen.

Maar we waren niet alleen, de Antares moest opnieuw ankeren, zo ook de Madeleine..

Tja, niet bekend met de lokale situatie en dan krijg je dit soort akkefietjes

een vis??

het werd vermoedelijk een kort nachtje..

Tussen de bedrijven door ook het visnetje maar weggehaald, want dat willen we niet in de schroef hebben.

En 2 vissen zaten er al in.. Waarvan eentje tot, althans voor mij.. bij de afdeling reptielen hoorde..

Een soort meerval met rondom haken en stekels.. op zijn lijf.

Voorzichtig verwijderen was het plan.

En dat is gelukt. beiden zwemmen weer vrolijk en iets gestrest rond!

De volgende ochtend vroeg toen we weer los waren ( we konden niet anders doen dan wachten) en.. voor het tij draaide, even verder opnieuw geankerd, daarna even eten en aapjes kijken!

nieuwsgierige aapjes naast de boot

Gisteravond hoorden we ze al, maar nu zagen we een hele groep zich verplaatsen..

Mooi gezicht zo dicht bij de boot.

Daarna een bakkie en ankerop!

Na een uurtje varen over de mooie rivier, lieten zich de herkenningspunten van Wanhatti zien.

En even later lieten we het anker zakken voor het dorpsplein.

Heel vreemd om dit mee te maken wij werden aan alle kanten bekeken, maar andersom ook! Foto's heen en weer..

Maar toen we goed achter het anker lagen gingen we op zoek naar de dorpskapitein. Om toestemming te vragen om te ankeren, meer een formaliteit dan een vraag.

Gewapend met een fles Borgoe ( Surinaamse rum) en 2 jogo's  (literfles Parbo bier) hadden we hun al snel gevonden.

EEN NACHTJE DOORHALEN.

Het dorp heeft 5 kapiteins, en ze waren het na de giften snel met elkaar eens.

En hadden we zelfs een uitnodiging voor een vanavond te houden feest er bij!

alles werd door de kapitein uitgelegd

Toen we na een uurtje later met de dames terug kwamen in het dorp was er een Kapitein die ons wilde rondleiden.. hier zeiden we geen nee tegen.

oudste kapitein van het dorp

We werden door het hele dorp geleid en aan iedereen werd verteld dat we met een boot uit Nederland kwamen en hier te gast zijn, maar de meesten wisten het natuurlijk al. We bezochten de oudste Kapitein van het dorp op in zijn woning, de beste man zat al 3 jaar in een rolstoel na vermoedelijk een hersenbloeding, hij kon bijna niets meer.

Zijn rolstoel is het enigste waarin hij in zijn huis kan rond worden gereden.

De wegen door het dorp zijn te zanderig daarvoor en dus niet berijdbaar.

Misschien dat zo'n strand rolstoel wat voor hem is?

de vrouwen waren druk met koken
en vertellen

Er was hier een groot feest aan de gang, afgelopen nacht meenden we wat af en toe horen in de stille nacht, en toen lagen we er zo'n 6 mijl vanaf.

Of de komende nacht zo stil zal zijn gaan we niet van uit, omdat het feest tot morgen 10 uur in de ochtend zou duren.

En omdat we recht voor het gebeuren liggen kunnen we volop van de drums genieten.

Het feest is gegeven omdat de grootste man van de Marons (zeg maar zoiets als de commissaris van de koning) is overleden!

Gisteren was het afscheid van de rouwperiode, Vanavond word de nieuwe aanstelling heel uitbundig gevierd met vele mensen uit de omgeving maar zelfs ook uit Frans Guyana. Feesten eten en slapen alles wordt dit weekend samen gedaan.

De vrouwen koken voor iedereen de grootste maaltijden op de houtvuren, en daarbij wordt uitbundig gezongen.

Dit is echt prachtig om het mee te maken. De Carieb mag zo nog wel even wachten!

Om 23.00 uur gingen we naar de kant voor het feest. Ongelofelijk hoe deze mensen kunnen dansen, het zit er al van kinds af aan in.

Na een half uurtje wat reggae muziek gingen ze los op de drums..

Het leek wel of er een stekker in werd gestoken iedereen brandde los.

en dat ging maar door

Wij gingen om 01.30 moe naar de boot, vanmorgen om 07.00 werden we wakker en was het feest nog in volle gang, en zaten we lekker in de ochtendzon te genieten van de muziek, want dat is helemaal niet zo slecht, de zelfde band speelde nog steeds

op de drums, en alle zang en muziek was traditioneel en live..

De kant op gaan en weer meedoen was nog even te gek.. Maar tegen tienen gingen we

in de dinghy, en tussen de badende mensen door vonden we weer de kant.. En liepen we op weg naar de kerk.

al het kerkvolk

We wilden eens een kerkdienst meemaken in het dorp, ondertussen was het feest ten einde!

Al daar aangekomen bleek na enige tijd dat we de enigste bezoekers waren vandaag! Hmm goed feestje geweest zeker.

Het leuke is dat we alle aandacht hadden, het nadeel was dat de liedjes ook voor onze rekening kwamen..

En de dienst was in het saramaccaans en de dominee was wat schor!  Maar gelukkig kwam er nog een klein meisje en een oudere heer zodat we wat mee konden neuriën.

Ook had ze enkele Nederlandse liedjes om het voor ons makkelijk te maken.. maar helaas die kenden wij ook niet! En met de vraag of wij nog een leuk liedje wilden horen was het de Antares crew die iedereen met een kinderliedje redde..

Vlak aan het einde werd ik weggeroepen om dat de boot tegen de bomen aan lag.
Oei als dat maar goed afloopt, rennend naar de dinghy hoorde je ze denken .. heb je die Bakra gezien..

Lees verder bij het volgende blog!

De Zoute pleuris, Peperpot en een Ambassade

Onze windmolen rammelt wat vonden we..

Dus klussen geblazen, niet even met de kont voor de kant maar hier de rubberboot er dwars achter en onder.

Eerst de wieken er even af alle tandwielen doorsmeren even opschuren met 2000 daar MC Lube er op zo, die is klaar.

Nou gelijk maar alles bekijken er leek wat speling in de overbrenging, elk boutje wat je losmaakt zeer goed vast houden zo boven het water.. Plons is weg.. en moeilijk te verkrijgen..

Er was wat speling in de rubberen schokdemper maar konden we simpel oplossen, wat nu ook lijkt is dat er speling in de lagers van de dynamo zit..

Mmm.. dus maar even een mail naar de leverancier in Engeland.. eens horen wat die te vertellen heeft. Er is ook een servicepunt op Grenada dus dat is mooi. Hij loopt nu na de klus weer redelijk.. maar als het weer begint moet ie uit elkaar.. en nieuwe lagers er in volgens de leverancier!
Dat wordt een bereklusje straks in de Carieb, want daar gaan we niet  op wachten dat ie stuk is..

Nu we bezig zijn ook gelijk maar even goed uitlijnen  tov de boot op de hekstoel.

En daar kwamen de problemen RVS bouten in een aluminium bevestigingsblok.. Af en toe vind ik ze nog aan boord die nog niet met Lanoprotect zijn geïsoleerd!

Na een 1,5 uur martelen en rommelen had ik 4 boutjes (heel) los! Dit is dus wat men hier de zoute pleuris noemt!

Alles weer in de schapenvet gezet en dit probleem ook weer gehekeld.

En zo blijf je maar bezig.. Wat je niet gebruikt gaat vast staan, hier liggen we gelukkig op zoet en zijn we alle zout zo'n beetje kwijt. Het onderwaterschip zal ook wel weer lekker schoon zijn, niet dat het smerig was maar de beginnende aangroei is nu ook weg.

Het roestvrij staal moet ook weer een schoonmaakbeurt hebben, roest verwijderen en in de bescherming zetten.

Wat we al wisten en wat nu na een klein jaar blijkt, is dat alles van kunststof na verloop van tijd onder je handen afbreekt.. De zon hier en straks verderop ook natuurlijk, sloopt alles wat er aan wordt blootgesteld, en komen de goede materialen naar boven.

Na een dagje klussen weer een dagje ontspanning. 

directeurswoning

We wilden de oude plantage " Peperpot" wel eens bekijken, we hoorden er verschillende reacties over maar wilden dat zelf ervaren.

Het is de eerste plantage die langzaam word gerestaureerd.

nieuw appartement

Wel met een commercieel doel in de toekomst, maar dat zijn zoveel projecten hier...

De directeurswoning was al gerestaureerd en mooi ook.. En er waren al twee (flinke). appartementen neergezet voor de toekomstige verhuur.. Maar nog niet af.

voormalige loods

Verder was er nog veel in de oude staat, de grote opslag schuur maar ook de loods waar alles werd verwerkt.. Hier stonden ook verschillende verwerkingsmachines in, alles was afgesloten, maar door een paar kieren konden we plaatjes schieten.

 verwerkingsloods binnen

verwerkingsloods

Wel lagen er wat kleinere machines verspreid over het terrein.

Achteraan stonden nog de slavenhutten, allen nog in de originele staat! en sommige in een dusdanige staat dat je niet kan begrijpen dat er nu nog mensen in wonen!

Slavenhuisjes nog steeds bewoond

Want overal wonen gewoon mensen in de oude huizen, en hebben zelfs een eigen voetbal club, zoals een klein dorp.

Cacao bonen

Vroeger was het een suikerplantage geweest maar later overgegaan naar de koffie en de cacao. Waarvan je hier en daar de restanten nog van tegenkomt.

volbegroeide bomen

Het plantage gedeelte is nu een groot natuurpark waar je tegen geringe betaling kan rondwandelen of fietsen. Wij zijn gaan wandelen deze keer per voet!

Het was ruim 6 kilometer maar hebben veel dieren en planten gezien.. Grote

ze waren wat schuw maar wel mooi

hagedissen, 10 tallen aapjes ( kapucijn aapjes), vogels etc... Maar ook de bomen met hun wilde begroeiing samen met grote bossen bamboe oude koffie en cacaobomen maakten hier alles tot een mooi geheel en zeker (vinden wij) de moeite waard om te bezoeken...

We hoorden af en toe wat voorbij fladderen aan boord als we in de kooi lagen en dachten, weer een vleermuis?

Maar niets bleek minder waar tot we een avond weer dat gefladder hoorden!

nieuwsgierige aapjes rondom

Ook werd ik wakker dat er iets bij mijn voet was.. En toen Joce een grote kakkerlak zag, waren we uit de droom.. helaas geen vleermuis maar een heuse 4 cm lange vliegende kakkerlak...

Zo voorzichtig als we zijn met onze schoenen etc... Maar als ze aan komen vliegen... ja daar kan je niets aan doen.

Dus.. We gaan op zoek naar de kakkerlak met een bus vergif! we hopen dat het er maar 1 is maar ons verstand zegt wat anders.. hopen maar.

Na drie dagen en een flinke schoonmaak en een bus vergif in alle hoeken en gaten leeggespoten, niets meer vernomen hopen dat het zo blijft. (geen kakkerlak gevonden)

Misschien blijven we gespaard???

Zo met Koningsdag in het vooruitzicht, kwam Walewijn van de Antares op het idee even te horen bij de Nederlandse Ambassade of er hier nog wat werd georganiseerd..

Er werd een mail naar toe gestuurd en zowaar de volgende dag bleek uit de mail dat er inderdaad op 26 april een koningsnacht werd gehouden bij het Torica Hotel aan de Suriname rivier.

En ook zouden ze het erg leuk vinden als we nog even bij de ambassade konden langskomen.

Dus zaten we woensdagmiddag met zijn vijven op de Nederlandse Ambassade in Paramaribo, waar met volle interesse  werd geluisterd hoe en wat wij allemaal hebben gedaan, maar ook wilden ze graag horen hoe alles hier verloopt met de bureaucratie etc.. om daar weer van te leren.

Met zijn allen op de foto.

Na afloop zijn we samen met de Ambassadeur Ernst Noorman op de foto gegaan, en na een lekker bakkie Douwe Egberts, weer met Walewijn wederom als chauffeur op huis aan gegaan. avonds werd het al op de Facebook pagina van de Ambassade vermeld.

 Waar we de volgende dag de touwtjes losgooien om de Commewijnse en de Cottica rivier op te varen.. Samen met de Antares en de Madeleine een nieuw avontuur tegemoet!

Blakka watra, jodensavanne en de avondvierdaagse

In de tussentijd dat we zoekende zijn voor een gids voor ons volgende tripje, maken we hier en daar even een uitstapje.

Zaterdag waren we meegereden met de Antares, eerst naar de Jodensavanne om vervolgens daarna naar de Blaka Watra te gaan.

Onderweg afgeslagen bij hoogspanningsmast  nr 32 richting de Carolinebrug. Er zijn hier weinig borden, maar de masten zijn een handig hulpje..

Deze brug was dicht maar er zou een pondje zijn volgens de gids..

Aldaar aangekomen wel een kapotte brug maar geen pontje!

Een oudere gids misschien? Maar al lopend op de brug zagen we verder op al een nieuwe brug! huhh nog een brug?

Dan eerst maar deze beruchte brug even beter bekijken, genaamd de Carolinebrug. (Klik op de link voor de complete soap!) Deze was gereed gekomen in 2007 heeft nooit dienst gedaan, vlak voor de opening werd deze geramd door een zandschip waardoor er een weggedeelte in de rivier verdween!.

En nogmaals een paar jaar later.. waardoor het ontstane gat flink werd verbreed!

Door jarenlang getouwtrek wie de schuldige was, delfde de brug het onderspit.. Het was zijn schuld!

De eerste aanvaring

Daar moet bij vermeld worden dat de eigenaar van de zandschepen tot één van de reeks welvarendste personen van Suriname behoord! Mmmm er ruikt wat...

Maar geen probleem, er werd gewoon een nieuwe brug even verderop gebouwd! Niet iedereen was het er mee eens! Maar toch in2013 werd deze geopend!

Hoelang hij heel blijft blijft gissen natuurlijk.

Daaroverheen gereden was het even zoeken maar uiteindelijk vonden we de Jodensavanne, een plek waar joodse groepen rond 1655 hier zich waren komen vestigen.

De toegang was voor ons SRD 20,00 wat we nogal flink aan de prijs vonden, maar we geven ze de voordeel van de twijfel..je weet maar nooit.

Ze hielden zich hier voornamelijk bezig met enkele suikerplantages, waarbij ook slaven

restant synagoge 

werden gebruikt voor de arbeid.

In 1832 werd er door een aangestoken brand alles in de as gelegd en sindsdien woonde men hier niet meer.

Tijdens de tweede wereldoorlog werden hier NSB ers naar toe gebracht uit Ned.Indië

Met de opdracht het dorp schoon te maken. In 1946 waren ze weer weg en werd alles weer verwaarloosd.  Nu is er een stichting die dit gebied onderhoud, maar eigenlijk was er niet veel te beleven, leuk om even te kijken maar zeker geen € 5,00 waard!

Een paar ruïnes , een permanent gesloten infocentrum, een medicinale bron en twee begraafplaatsen.. een dooie boel met wat steenhopen..Eigenlijk niks dus..

volop drukte

Na het culturele gedeelte gingen we verder naar de Blaka Watra, één van de meerdere recreatie oorden van de drukke Surinamers.

Je kan het een beetje vergelijken met de colakreek die we eerder bezochten.

Met dat verschil dat het nu stampend druk was, vele gezinnen en families hadden een plekje gevonden onder een bestaande Pinahut of een uitgespannen dekzeil van huis meegebracht.

Rondom hingen de hangmatten tussen de bomen en onder de Pinahut.(open hutjes met alleen een rieten dak waaronder je de hangmatten kunt  ophangen koken etc...) 

En verder vele pannen en potten, koelboxen etc..

het vogeltje wordt goed bewaakt!

Muggen waren er niet want die waren uitgerookt door de vele vuren van kooktoestellen en barbecues gemaakt van oude gasflessen!

Voor zo'n dagje ontspanning ging een hele organisatie vooraf.

Mensen zochten verkoeling in het donkerbruine water van de kreek wat nogal fris was.. na horen zeggen. (Niet zelf geprobeerd)

Maar het was een waar feest om hier te wezen rondom kijkend hoe iedereen zich vermaakte.

Weer lekker naar huis

Wij zaten lekker onder een boompje in de schaduw, en kleine Quirijn druk met zijn graafmachines aan het werk.

We hadden een heerlijke dag gehad en reden eind van de dag met onze privé chauffeur.. Walewijn weer richting ons drijvend huisje.

Waar we weer lekker aan boord gingen, o'ja we moesten even water laden dat was ineens op! De kraan tussen de twee tanks lijkt niet goed te sluiten, even in de gaten houden!

1e paasdag na een lekkere nacht (voor het eerst de hele nacht onder een laken!!)

Hadden we voor het eerst sinds denk 10 jaar weer een samen een relaxed paasontbijtje, meestal is het hap en slok, en rennen naar de winkel. Een eitje met warm broodje en een stukje paasbrood (echt waar) hebben we er lekker van genoten zo lekker buiten in de nog niet te warme ochtendzon.

Het leven hier met de paasdagen gaat evengoed door, de supermarkten zijn open (Chinezen hebben geen paas) het zandvervoer over de rivier gaat ook gewoon door.

Wederom hebben we wat lekkers te eten gehaald, het is gewoon goedkoper als dat je zelf aan het koken gaat. Tussendoor wat onderhoud aan de boot, de zonnevlakken weer van een waslaagje voorzien, en 4 wantputtingen vervangen. 

We kwamen op internet een pagina tegen waar werd medegedeeld dat de

avondvierdaagse, en wel de 51e er aankwam!..

Dit was voor ons een nieuwtje, gaan we kijken of gaan we meelopen!

Het werd het eerste, samen met de Antares Crew gingen we Paramaribo in, plekje zoeken voor de auto en dan mooi kijken. Er stond al een muziektent, eettentjes, een luxe zittent en verschillende auto's met kofferbak open om versnaperingen te verkopen..     

een politiek tintje

Tot na een tijdje bleek dat al deze mensen aan de verkeerde weg stonden..

Het was een kostelijk vermaak om te zien hoe alles werd geregeld achterwand werd verwijderd stoelen omgedraaid e.d. Dat gebeurd natuurlijk alleen maar hier zou je zeggen..

Even later kwam de optocht met lopers er aan, een bonte verzameling van allerlei mensen die waren verkleed, traditioneel, modern, nieuw of in de partijkleuren.

De tocht had wel een klein verkiezingstintje maar dat hoort er ook weer bij.

We hebben on kostelijk vermaakt, wat een prachtige mensen allemaal en iedereen uitgelaten en enthousiast.

de mooiste kleren werden getoond

We vonden de tijd die voor een route werd uitgetrokken nogal lang maar als je dit ziet begrijp je ook waarom, het leek wel carnaval.

Men speelde er goed op los...

Tja en dan denk je even een avondvierdaagse, maar de kortste afstand was 12 km en de langste iets meer dan 18.. petje af hoor. zo dansend en muziekmakend deze afstanden te volbrengen.. en! de meeste op de Flip Flops... en niet op de geavanceerde schoenen zoals bij ons.. Ik denk zelf dat deze vierdaagse vergeleken moet worden met de gewone vierdaags  die wij kennen..

De kleinere liepen gewoon mee..

Na even te hebben gegeten bij een warung sloten we weer een hele mooie avond af..

Ondertussen kregen we bericht dat we een gids voor de volgende trip hebben.. goed nieuws..

Zaterdag is de laatste wandeldag en hebben er nu al zin in..

Het ging tot in de late uurtjes door..

Maar daar waren de meeste op voorbereid

Zingende vogels, 220 kg schildpad en de gevangenis van Papillon.

Je zou zeggen dat de stoere macho's de breedgeschouderde Surinaamse mannen met een mooie Surinaamse vrouw loopt te paraderen, maar nee dat is niet het geval.

Hier in Suriname hebben ze een andere grote passie, het houden van zangvogels..

Berentrots op "hun" vogeltje

Ze lopen dus van de vroege avond tot in de avond met hun vogeltje in hun kooitje langs de straten te paraderen!

Meestal een zwarte dikbekvink (lokalen noemen hem de Twa Twa) en deze zingt inderdaad soms de oren van je kop af! Door het vele vangen is de vogel een beetje zeldzaam aan het worden maar dat is weer een ander probleem!

Het vogeltje wordt meestal jong aangeschaft, (ook al gekweekt) en daarna proberen ze hem sociaal op te voeden. Maar de rijkere mensen kopen hem gewoon, maar dat wil niet zeggen dat als hij goed is bij de oude eigenaar, dan automatisch goed is bij de nieuwe!

Met zo'n vogeltje ontstaat een speciale band tussen het baasje en de vogel.

Morgens vroeg wordt hij even voor het huis in de buitenlucht gehangen, dit omdat hij zijn collega's kan horen en daar leert het vogeltje zingen! Zo gaat ie mee de rest van de dag op de fiets, op de brommer, in de auto, naar de supermarkt, naar de stad,het vogeltje gaat altijd mee!!

Ook wordt er muziek voor gedraaid of zelf gespeeld!

Zo spraken wij iemand die doet het echt voor hobby, koopt/vangt een jong vogeltje voed hem op en vind het dan weer leuk om hem met een beetje winst te verkopen.. Maar dat lukte niet altijd om dat hij van die vogels is gaan houden en je verkoopt ook je kind niet toch!:) en daarom had hij op de markt 5 kooitjes hangen! Hij was zelf dus ook vrijgezel!!

Er is veel geld mee gemoeid af en toe, en worden er bedragen van €20000 tot € 30000 genoemd, ook niet verwonderd dat er af en toe een vogeltje wordt gestolen.

Het vogeltje hangt ook vaak voor de deur, of aan de speciale kooipaal, als er vreemden komen kan de eigenaar dat ook horen aan zijn gefluit!

Elke zondagochtend wordt er op het onafhankelijk-plein zo rond 08.00 u. In de ochtend geshowd en wedstrijden gehouden.

En dat wilden wij natuurlijk even zien, wel vroeg er uit, maar wel lekker rustig op de weg zullen we maar zeggen.

En inderdaad het was best de moeite waard al die vogeltjes met hun eigenaren. Bij een wedstrijd worden er 2 kooien naast elkaar op de steun gezet, en vervolgens door 2 onafhankelijke mensen op een aan de zijkant geplaatst bord de score bijgehouden.

Wie het meeste keren fluit in 15 minuten.

Ook hier wordt er met weddenschappen en winnen veel geld verdiend.. Al met al weer een hele bijzonderheid, en leuk om te beleven. 

lekkere?? krabben

Na deze bezienswaardigheid zijn we gelijk naar de Tulip doorgereden een grote supermarkt met veel lekkere Nederlandse producten.. Het was zondag, en dus lekker rustig op de weg  toch!

yesss

Tja, tot dat we stapvoets met de auto door de straat wandelden in een heeeele lange rij want er was een grote markt en iedereen wandelde met de auto langs alle kraampjes en deden ook hun boodschappen jawel zittend in de auto maar gelukkig niet iedereen..

Middags weer op de boot met een mooie score, speculaasbrokken, gele vla yoghurt en Enkhuizer Jodekoeken!

De dag kon niet meer stuk.

gered door richie.. niemand had kabels!

Woensdag zijn we samen met de Antares crew, Walewijn, Hedda en kleine Quirijn op weg gegaan naar Galibi, een groot natuurgebied met één van de vele plekken waar de grote schildpadden aan land gaan in de nacht en hun eieren in het zand leggen.

Eerst ging de tocht naar Paramaribo waar we ons op tijd moesten melden, maar onze Walewijn die van gezellige muziek houd had de radio aan laten staan en gingen we iets later dan gepland richting stad maar we waren nog op tijd en aldaar stapten we op een busje dat ons naar Albina bracht het meest oostelijkste plekje in Suriname aan de Marowijne rivier die Suriname en Frans Guyana van elkaar scheidt.

Onderweg werd het e.e.a. allemaal uitgelegd door onze gids Imro, ook werd ons onderweg verschillende wetenswaardigheden over de aldaar levende bevolking verteld waar we onderweg langs reden.

een mooie nagedachtenis

Verder hadden we een korte stop in het plaatsjeMoiwana waar het leger van Bouterse vroeger op zoek was naar de vermoedelijk daar verblijvende Ronnie Brunswijk..

En daar 38 burgers doodde omdat ze tegenwerking gaven, hiervoor was een groot monument opgericht (Moiwana monument) die elk omgekomen slachtoffer uitbeeldde..in rang grootte en leeftijd. Erg indrukwekkend en we vonden het een heel mooi en duidelijk monument.

Ook nog even een ontbijt stop gehad, en met een meegebracht brood en beleg konden we zelf even een broodje smeren.

Aangekomen in Albina moesten we nog even wachten op de boot en konden daar even wat eten en wat rondlopen Albina was een rommelig dorp waar taxi's en veerbootkorjalen de hoofdrol speelden, de bevolking was soms wat nors en opdringerig en soms brutaal! Maar niet iedereen natuurlijk.
vroeger voor de binnenlandse oorlog was Albina een mooie bruisende stad de 2e stad van Suriname, dit duurde tot 1980 en is het verwoest door het jungle commando van Brunswijk.. toch raar dat ze beide nu in de regering zitten??

Hier vinden een tussen de 50 en 100 ritjes de rivier over plaats, dus een drukte van jewelste, ook is er een parkeerplek waar alle taxibusjes staan die tussen Paramaribo en Albina rijden, en vanwege de concurrentie is de sfeer daar soms grimmig daar  ( lijkt Amsterdam wel) 

Toen onze boot er was zijn de spullen ingeladen en binnen een 15 minuten waren we onderweg.

Na een 1,5 uur kwamen we aan in ons dorpje eigenlijk zijn het twee dorpen maar zijn samengevoegd en fungeren als 1. Cristaankondre en Langamankondre

Daar werd onze slaapplekken aangewezen simpel en eenvoudige maar schone kamer.

Geen stroom maar tussen 7 en 11 u avonds draaide er een generator.

Na even te hebben gezeten en wat bijgekletst met de andere gasten we waren met zijn 8 ten, gingen we met een andere gids het dorp bekijken, deze stelde zich aan mij voor met: ik ben Nico! Niet beter wetend noemde ik hem zo maar na een keertje roepen bleek het Bonito te zijn.. ach je die foutjes komen meer voor.. Bonito zou ons verder begeleiden in deze omgeving.

de kleuterklas

In het dorp vertelde hij ons alles over de gebruiken en rituelen, en de nog steeds toegepaste mierenproef daar, en dat ze zelfs oorspronkelijk uit de Carieb vandaan komen, na een reis  op de vlucht voor honger en ziekten.
(Karaïben indianen)
Ook over de projecten waar ze aan werken en daarbij staat gelukkig op één de vervuiling.. En werd er over verschijningen en toevalligheden verteld..

waar vind je een school met dit uitzicht?

En kwamen we er achter dat er geen bijgeloof bestaat!  het is gewoon waar!...
Later werden we langs de school geleid, en konden overal binnen kijken, vreemd dat alles gewoon toegankelijk is terwijl het dicht is.. moet je in Nederland niet proberen.. de school en de kerk hier is tot stand gekomen door een missionaris

19.00 u gingen we eten ze hadden gelukkig zelf ook een generator, want de ene van het dorp had geen diesel!

Om 21.00 gingen we op pad richting de stranden aan de Oceaan kant.

Van te voren werden we op wat regeltjes gewezen. Niet! flitsen, niet met licht in zijn ogen schijnen niet lastig vallen of aanraken als hij uit het water komt. Als de schildpad wat ziet gaat ie weer terug naar het water en als hij erg geschrokken is en hij heeft veel drang om te leggen legt hij ze in zee, en zijn ze allemaal verloren!

sporen in het zand

Na een onstuimig ritje van een 20 minuten konden we al vanuit de boot eentje het strand op zien gaan we voeren verder en lande aan op een strandje verder.

De gidsen gingen eerst vooruit kijken en zoeken en kwam ons later halen

Eenmaal op het strand werd ons wat uitgelegd en plots kwam vlakbij ons een grote schildpad het water uit en kroop met zijn grote logge lichaam het strand op.

Elke 5-6 meter zag je hem ook even rusten!

We moesten stil blijven staan om hem niet te laten schrikken, wat een joekels waren dit zeg!!

Toen hij boven aan het strand was liepen wij naar beneden langs de kant om met een boog er omheen naar een andere te gaan die a bijna aan het eieren leggen was.

Het leggen bestaat uit 7 fasen, het stand op, een geschikte plek zoeken, een kuil maken, eieren leggen gat dicht maken, gat camoufleren en weer terug naar zee.

Tijdens het leggen is ze helemaal in trance en hebben we de gelegenheid er bij te komen, en foto's te maken en zelfs aan te raken.  Ze hoort, voelt en ziet niets meer.

 eieren leggen

Onze dame was begonnen te leggen in het gegraven gat. Zo dichtbij is het wel een heel groot beest, dankzij de bijna volle maan hadden we goed zicht op het strand maar ook op het diertje zelf.

In het gat lagen al verschillende eieren  ze leggen er tussen de 90 en 150 eieren per leg-beurt en komen na een twee weken weer eens terug om nog een nest te maken.

Wat een geweldig mooi gezicht hoe zo'n groot log beest dit allemaal doet!

Toen ze klaar was na een tijdje maakte ze eerst het kleine diepere gat dicht met haar achterpoten. Na dit gebruikte ze haar voorpoten ook en ging ze verder door het gat te camoufleren voor het oog van anderen.

Toch zijn er nog steeds mensen die ze rapen en verkopen, en daarom is er continu controle door parkwachters!

Maar niet alleen de mensen vormen het gevaar ook de wasbeer,luipaard en andere roofdieren.

Hier was een luipaard geweest, die er al vele had gedood en is toen opgespoord en neer geschoten, hij beet ze dood en nam een hap en ging naar de volgende..en na een 8 tal schildpadden werd deze beslissing genomen.

De schildpadden keren altijd terug naar dezelfde plek waar ze zijn geboren om weer eieren te leggen.

Deze werd geschat op een 90 jaar oud en ze kunnen zelfs een 150 jaar oud worden en blijven actief met leggen!

Onze had een lengte van ca. 1,25 mtr. en werd geschat op een 220 kg. Ze behoord tot de groene schildpadden ook bekend als de "soepschildpad", maar deze naam willen ze liever niet meer gebruiken.

onder de klamboe

Na het leggen gaan ze weer op pad en komen na een 3 jaar weer terug om weer op de zelfde plek te leggen, op het land zijn ze log maar in het water kunnen ze een 2000 km (1111 zeemijl) per week afleggen! mm da's bijna.sneller als wij!! een kleine 160 mijl per dag.
De Leatherbag schildpad komt vanaf eind april hier op het strand.
en moeten we helaas missen, maar krijgen een goede kans straks op Trinidad! ook de jongen stonden op het punt van uitkomen.. 
we hadden voor deze extra geen geluk! Maar waren natuurlijk wel dik tevreden.

Na deze belevenis gingen we weer vol met indrukken terug naar onze lodge en na wat drinken en ervaringen uit te hebben gewisseld gingen we om een uur of 1 naar bed.

Na het ontbijt de volgende ochtend kregen we nog een mooi verhaal van onze gids over de rituelen van een meisje en jongen als ze volwassen worden word, en iedereen hing weer aan zijn lippen. Erg indrukwekkend allemaal, hij kon geniaal vertellen en wist overal vanaf!

het eiland

Om 11 uur voeren we weg en gingen we richting Frans Guyana  waar we Saint Laurens gingen bezoeken.

het eiland van dichtbij

Met aankomst zagen we een eiland voor de stad liggen maar dichterbij bleek het een schip te zijn waar door middel van de vogels een waar bos op is ontstaan.Het is gezonken door toedoen van een gevangene in 1925.. het was verbazend hoe het schip er nog uitzag betreft de roest

dit beeld behoeft geen uitleg! erg mooi.

Maar hier vinden we ook ook de gevangenis  "Bagno van Saint Laurent du Maroni" waar ooit Papillion (in de link meer te lezen) heeft vastgezeten welk bekend om het verfilmde verhaald met in de hoofdrollen gespeeld door Steve Mc Queen en Dustin Hofman.

vraag het maar aan Bonito

Deze gevangenis werd helemaal gerestaureerd wat een bere-klus was er was nog 1 in de oude staat.

in de nog oude staat

Maar wat heeft ook hier een hoop leed afgespeeld en was het niet bepaald een mooi plekje. De bewakers waren uit Algerije en ook (oud) criminelen en werd er niet zachtzinnig met de mensen omgegaan door onmenselijke martelpraktijken.

Politieke gevangenen werden gelijk  naar het 170 km verderop gelegen duivels eiland gebracht, waar er maar een paar overleefden. Ze kwamen om van honger, ziekte of maakten zelf een eind er aan. Haaien werden bij dit eiland gehouden door veel afvalresten en bloed in het water te gooien. van de 70000 gevangenen keerden er uiteindelijk 5000 terug naar Frankrijk!
Helaas hebben we binnen geen rondleiding kunnen krijgen..

opgeknapt.. 

Na verder een kleine wandeling door de stad (Le petit Paris) en wat drinken op een terrasje gingen we weer naar de boot terug. en voeren we door enkele Frans ankerende jachten weer richting Suriname.

Na het oversteken van de rivier stond de bus al klaar en kregen we allemaal nog een warme prak bami met kip om te eten.

weer op  weg naar Suriname

En gingen we weer op weg naar Paramaribo.

Waar we eind van de middag aankwamen. We werden bij het huis van de gids afgezet waar de auto stond geparkeerd.

En zijn we samen gezellig met de Antares crew nog even lekker uit eten geweest in een Warung restaurant waar we weer aan de bami met jawel... kip gingen.. erg gezellig en lekker.

Een paar uurtjes later zaten we weer heerlijk in de kuip nog na te genieten en bij te komen van dit mooie tripje..
Met alle ramen open.. want binnen was het erg warm geworden met alle muggenhorren er in.  En alle ventilators stonden dus nu volop te blazen om de boot binnen te verversen.. 
Dit uitstapje was ook een echte aanrader.. Je ziet het wel op tv, maar Live voelen en proeven is toch wat anders..

Nog een tip!
Als er nog vertrekkers dit lezen en die straks gaan... Neem goede ventilators aan boord!!!
en niet van die goedkope lawaaimakers en stroom verbruikers...
De onze draaien bijna hier constant! merk: Caframo Sirocco. stroom verbruik? = te verwaarlozen.. het comfort is toppie.